Postrzegam Fab Community jako wspólnotę krążacych myśli. To dzięki nim nie stoimy w miejscu i ciągle jesteśmy ciekawi świata. To środowisko do tworzenia trwałych, wspierających więzi. To także możliwość dzielenia się podczas warsztatów metodami, które udało mi się zebrać podczas kilkuletniej praktyki dokumentalnej. Wymiana inspiracji, dawanie i otrzymywanie feedbacku pokazują, że tworzenie tekstu to zawsze droga – droga, która kształtuje i daje autorom oraz autorkom siłę, by coraz lepiej wyrażać siebie.
Ewa Mikuła
Ewa Mikuła – dramaturg, reżyser, autorka mieszkająca w Polsce. Absolwentka Teatrologii (specjalność: performatywistyka) na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Reżyserii Teatralnej (specjalność: dramaturgia) w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej AST w Krakowie.
W swoich pracach skupia się na intymnych, lokalnych narracjach, postrzegając je jako soczewki większych procesów.
Jako dramaturg współpracowała z reżyserami teatrów państwowych oraz inicjatyw niezależnych, tworząc teksty i dramaturgię wielu spektakli, m.in.: autobiograficznego „Praca, praca” (2020), miesięcznika „Dialog”, którego współautorem jest Piotr Froń; Gdański Festiwal Szekspirowski „Stracone lata” (2021), „Opowieści blokowe” (2022) reż. M. Streker, Wrocławski Teatr Lalek.
Reżyser spektaklu dokumentalnego „Dorosłość” (2023) w Divadlo Ludus (Bratysława) opartego na trzyletnim procesie dokumentalnym z młodzieżą i dorosłymi na temat alternatywnych sposobów edukacji.
W 2022 roku została uczestniczką „Future Laboratory” – europejskiego projektu skupiającego się na brakujących narracjach europejskich i integracji społecznej – gdzie poszukuje tematu tożsamości lokalnej i mniejszości etnicznych podczas rezydencji w: Teatrul Tineretului w Piatra Neamț (Rumunia), Théâtres de la Ville de Luxembourg (Luksemburg) i Théâtre National de Strasbourg (Francja).
Ha(e)user
„Język jest ważnym tematem w tym nieoczywistym dramacie, który otwiera różne pola skojarzeń. W przeciwieństwie do sztuki Handkego Kaspar, która dostarcza jasnego punktu odniesienia, język nie jest narzędziem treningu ani gwarancją miejsca w społeczeństwie – bo w ujęciu Mikuły jest czułym instrumentem, pozwalającym zgłębić własne „ja”. Mowa jest jak lustro, które spaja rozdrobnione fragmenty tożsamości i pozwala na ponowną identyfikację. W tym sensie sztuka może być nazywa się to rodzajem poetyckiej medytacji. Haeuser tworzy swój „testament” pełen zagubionych głosów i słów. Bohaterowie niczym kartografowie starają się odnaleźć i wypełnić swoje kontury, choć człowiek zawsze pozostanie w pewnym stopniu terra incognita dla siebie.
Ha(e)user to dramat o procesie zmiany i doświadczeniu końca – nie tylko w sensie ostatecznym. Zachwyca wizjonerstwem tego tekstu, poetycką jakością języka, aurą tajemniczości, choć jednocześnie Mikuła mocno kondensuje swój tekst do najważniejszych, najmocniejszych i zapadających w pamięć metafor. Dzięki temu tekst świetnie odnajduje się w projektach interdyscyplinarnych, takich jak teatr tańca czy performance wykorzystujące sztukę wideo.”
Ha(e)user | Agencja Dramatu i Teatru „ADiT”
HALO
„Witajcie” to tekst poetycki napisany na dwa głosy. Ona i On – samotnicy spragnieni intymności, a jednocześnie ogarnięci paniką, prowadzą rozmowę pełną kontrastujących emocji. „Prawdziwy plan łączy się z planem ich wewnętrznych monologów. Utrzymywanie dystansu poprzez strach przed konfrontacją stawia pod znakiem zapytania realność ich wzajemnego istnienia”.
Halo | Agencja Dramatu i Teatru „ADiT”
MOJA MALA
Moja mała to monodram o chęci przełamania zewnętrznych i wewnętrznych ograniczeń. Tekst opowiada o tym, jak trudno jest utrzymać w sobie ten proces.
Inspirowane opowiadaniem Tove Jansson pt. „Fillyjonk, która uwierzyła w katastrofy” twórcy chcą opowiedzieć współczesną historię o osobistym końcu świata; koniec porządku narzuconego nam przez innych – pełnego ograniczeń, niezrozumiałych tradycji, konwencji i wypełniania obowiązków, ale także porządku narzuconego nam przez nas samych – poprzez nasze wyobrażenia o własnych granicach. Apokalipsa w tym sensie jest czymś przerażającym, ale jednocześnie niezbędnym, aby móc funkcjonować w wolności osobistej. Tekst pokazuje, jak często wybieramy trudną, ale znaną nam pozycję i jak często wyjście z własnej strefy komfortu ze względu na strach jest często niemożliwe.
TOĆ
„TOĆ” to opowieść o języku śląskim widzianym oczami jego użytkowników. Impulsem dla autorki do rozpoczęcia rozmowy była osobista potrzeba skonfrontowania się z własnym doświadczeniem języka śląskiego – domowego, intymnego, zarezerwowanego dla bliskich, ale też napiętnowanego i wykluczonego w przestrzeni publicznej. Autorka próbuje odnaleźć wspólnotę doświadczenia języka śląskiego poprzez rozmowy o języku śląskim i w języku śląskim z innymi kobietami. Jej własne wysiłki zmierzające do zrozumienia natury polsko-śląskiej dwujęzyczności przeradzają się w polifonię intymnych opowieści o kobiecości, wstydzie, próbie prężności i granic języka. Zawieszona pomiędzy tym, co prywatne, a tym, co publiczne, podejmuje próby nazwania rzeczywistości współczesnych kobiet po śląsku i własnego umiejscowienia języka śląskiego w ich rzeczywistości.
PRACA
W okresie od września 2018 r. do marca 2019 r. Ewa Mikuła przeprowadziła cykl wywiadów z rodzicami. Wchodząca w życie zawodowe studentka (obecnie absolwentka) reżyserii teatralnej postanowiła spotkać się z przestrzenią pracy swojego taty i mamy, badając w ten sposób to, co jest wspólne, a co odmienne w ich i jej pracy. Impulsem do rozmów była tymczasowa praca w fabryce, w której pracował jej ojciec, którą młoda reżyserka podjęła, aby móc sobie pozwolić na podróżującą asystentkę reżyserską. Wieczorne opowieści o wysiłkach, życiowych wyborach, marzeniach i rodzinie stały się materiałem, który Ewa Mikuła wraz z dramatopisarzem Piotrem Froniem ułożyła w dramatyczny tekst zatytułowany: „Praca, praca”.
